november 2021

5 oktober 2021, het avontuur is begonnen, maar ik schrijf dit nu ruim een maand later. Een maand later en heel wat kilometers verder besef ik me dat het avontuur eigenlijk nog helemaal niet begonnen is. Het voelt nog niet als een avontuur, maar wat is het dan? Is het een veredelde vakantie, een reisje? Ik kan het nog niet precies duiden, maar voor het eerst begint er enigszins een kwartje te vallen en o.a. het vasthouden aan het verleden heeft hiermee te maken. Met één been nog in het oude leven en het andere in het nieuwe leven. Tot het volledige lichaam en de ziel is het nog niet doorgedrongen dat dit een nieuw hoofdstuk is, de start van een prachtig groot nieuw avontuur. Wat dat avontuur ons gaat brengen!? Geen idee, maar dat het de juiste keuze is daar twijfelt nog geen vezel in mijn lichaam aan. Vanaf het moment dat de keuze werd gemaakt zijn we ervoor gegaan. Ben ik ervoor gegaan, want mijn vriendin Esther maakte deze beslissing al zeven jaar geleden en misschien nog wel veel langer daarvoor. Zeven jaar geleden leerde ik haar kennen en toen al had zij de droom op een dergelijke manier rond te trekken, te reizen, een nomadenbestaan te leven. Vaak heb ik haar gevraagd hoe ze het in ’s hemelsnaam met mij zeven jaar heeft uitgehouden wanneer je tegelijkertijd zo’n wens koestert. Dat zou ik geen zeven jaar volgehouden hebben. In het begin van onze relatie was ik helemaal niet zo’n avonturier namelijk en misschien ergens ook wel, maar aan lef ontbrak het me. Ik vond o.a. een carrière veel belangrijker. Het hebben van een huis, vastigheid, zekerheid. Later ben ik me gelukkig steeds meer gaan beseffen dat het schijnzekerheid was waar ik aan vasthield en in die zin heeft de hele toestand rondom corona hier positief aan bij gedragen. In april van het afgelopen jaar realiseerde ik me eens te meer dat alles altijd goed komt. Dat er voor je wordt gezorgd en dat je mag vertrouwen op jezelf en de keuzes die je maakt vanuit je hart. Een van die keuzes was de keuze om een leven te leiden in een camper. A life on the road, de vrijheid tegemoet en een onbekende bestemming omarmen.

Onze eerste bestemming is De Haan aan de Belgische kust. Als kind zijnde kwam ik hier bijzonder graag. Mijn oom en tante hadden er een appartementje aan de kleine overzichtelijke en bovenal gezellige boulevard. Het is een klein kustplaatsje waar een gemoedelijke sfeer hangt. Nog niet overlopen dan wel ‘verhoerd’ door het massatoerisme, zoals dat op tal van plaatsen aan de kust in elk land helaas wel het geval is. Terwijl we in Nederland op dat moment al niet meer welkom zijn in een restaurant kunnen we in België gelukkig nog aanleggen voor tomaat crevettes, Belze frietjes en een Pelleleke. Dat laatste is een Pale Ale op z’n Belgisch uitgesproken. Ik herinner me dat nog van mijn oma die van Geel afkomstig was.

Na een onstuimige, stormachtige nacht rijden we door naar Frankrijk waar we ongeveer een week verblijven aan de Cote d’Opale vlak aan zee op een zogeheten Aire de Camping-Car. Je pakt een bonnetje bij de slagboom en als je er dagen later weer uitrijdt reken je het verschuldigde bedrag af aan een automaat. In Frankrijk sta je op deze manier vaak op de mooiste en meest bijzondere plekken. In het aangrenzende dorpje kopen we aan huis een kilo mosselen voor slechts 3 euro. Van die kleintjes, die je van de rotsen afplukt, geen hangcultuur mosselen. Later die week zal blijken dat men er bij eb massaal op afkomt om ze te plukken. Op dat moment heb ik zeker nog niet de rust over me heen om een tijd te ploeteren op een kilo mosselen die ik voor een klein bedrag om de hoek kan halen. Heerlijk smaakvol zijn ze wel! We genieten bijna een week lang van prachtig weer en proberen in die eerste periode vooral te ontladen, vakantie te houden. Dit gaat met de nodige horten en stoten gepaard. Het is ook nogal een omslag in je leven natuurlijk. We proberen het zoveel als mogelijk te laten zijn, maar keer op keer word je toch weer getrakteerd op een nieuwe uitdagende confrontatie met jezelf. Het is overduidelijk dat de reis zich zowel op het innerlijke als het uiterlijke vlak afspeelt.

Het is ons zeer goed bevallen langs de westkust van Frankrijk. Vooral Normandië en Bretange laten veel sprookjesachtige taferelen zien en er bekruipt ons in deze streken voor het eerst een gevoel van daar wel te kunnen wonen. We hebben immers uit de verkoop van ons huis een bedrag overgehouden waarmee we in het buitenland wellicht een klein huisje zouden kunnen kopen. Een ‘uitvalsbasis’ om eens terug te komen tussen het reizen door en dit al dan niet verhuren voor een eventueel passief inkomen. In Nederland is dit geen haalbare kaart meer, maar voor ons beide geldt dat we eigenlijk ook never nooit meer terug willen naar Nederland. Dit was overigens al voor vertrek bij onszelf bekend. De drukte, de haast, de hoeveelheid mensen op een vierkante meter. Nee, het voelt niet langer meer prettig om in een dergelijk ‘klimaat’ de rest van ons leven te slijten. Wat niet wil zeggen dat we niet nog eens zullen terugkeren voor onze sociale contacten en voor optredens wellicht. Voor dat laatste was het de bedoeling dat we in december weer even terug zouden keren. Diverse huwelijken en andersoortige optredens stonden in mijn agenda reeds gepland. Ook had ik het bijzonder gaaf gevonden wanneer ik met mijn eigen liedjes en de band een paar optredens had kunnen verzorgen. Op 26 september j.l. was de presentatie van mijn debuutalbum in kleine kring en dat smaakte overduidelijk naar meer. Als we een aantal weken onderweg zijn blijken in Nederland de regels weer dusdanig te veranderen dat ik voor de zoveelste keer in twee jaar tijd ongewild in de onzekerheid gestort word. Hoe zal het in december zijn? Kan ik wel of niet optreden? Wat als het niet kan, moet ik dan geen andere inkomstenbron en bovenal uitlaadklep hebben? Allerlei vragen spoken zeker een week lang door mijn hoofd en antwoorden hierop blijven uit. Wanneer ik na een ochtend de tranen rijkelijk heb laten vloeien besluit ik zelf het initiatief te nemen en de stekker eruit te trekken. Ik ben het gejojo zat, ‘beu als kouwe pap’, zou een vriend uit Riel zeggen. Het is klaar, ik zeg mijn optredens af, omdat ik verder wil. Verder met ons nieuwe leven. In welke hoedanigheid? Ik heb werkelijk geen flauw idee en ik voel dat daar de grootste uitdaging zit. Het loslaten van het oude leven om ten einde het nieuwe leven geboren te laten worden.

We reizen de westkust van Frankrijk af richting het Zuiden en steken bij St. Jean-Pied-de-Port de grens over. In die contreien is het een groot genot om rond te rijden. Prachtige heuvels, bergen en landschappen met typische huisjes waardoor we ons in Zwitserland wanen. In het eerste stadje dat we in Spanje tegenkomen, Logroño, doen we de nodige tapastentjes aan, maar een ruwe sfeer en wat ongezellige mensen drijven ons weer richting de kust van Noord-Spanje. Asturië en Galicië om precies te zijn. Deze twee streken zijn een absolute aanrader. Prachtige natuur, een ruige kust en fantastisch eten worden er daar gepresenteerd. Omdat het weer wat twijfelachtig is zijn deze gebieden ook niet overlopen door de toeristen. Van slecht weer hebben wij gelukkig geen last, want ook hier kunnen we een week lang, op dezelfde plek van een heerlijk zonnetje genieten.

Onderweg is er tijdens onze reis al twee keer een boek op m’n kop gevallen. Iets zegt me dat ik dit boek maar eens moet gaan lezen. Op zeker moment begin ik er in en als ik er een paar dagen niet in gelezen heb en het midden in de nacht van een plankje opnieuw een aanslag op mijn hoofd pleegt lijkt dit de zoveelste aanwijzing te zijn. De dag erna begin ik er dus maar weer in te lezen en jawel, het ‘waarom’ wordt me meteen duidelijk. Het boek, ‘Fulltime Avonturier’ gaat logischerwijs over een avontuur. Een vrouw die op zoek gaat naar ultieme vrijheid. Ze maakt allerlei bijzondere reizen, zelfs tot in Mongolië. Dat is mij iets té avontuurlijk, maar dat dit als een malle resoneert in mijn wezen merk ik direct op en ineens besef ik des te meer dat ook ik avonturen wil blijven beleven. Wanneer we een huisje zouden kopen in het buitenland dan wil ik waarschijnlijk vanuit de voordeur van dat huisje naar Nederland lopen of een aantal weken pizza’s bakken in Italië. Gewoon, om de beste pizza zelf te leren maken en tegelijkertijd mijn Italiaans op te poetsen. Ik deel mijn inzicht met Esther en zij geeft aan juist graag bij een dergelijk huisje te willen blijven en de (moes)tuin te verzorgen of evt. wat gasten te ontvangen. Natuurlijk, ook zouden we dan nog altijd samen kunnen reizen. We weten elkaar gelukkig ook hierin weer te vinden, ondanks de mogelijk wat uiteenlopende interesses.

We reizen door naar Portugal via het Noorden. Daar staan we voor het eerst met wat minder weer op een camping midden in een natuurpark. Wat heet, het weer is nog altijd goed genoeg om een paar prachtige wandelingen te maken. Na vertrek van deze camping zakken we af naar het Zuiden. Onderweg zie ik een plaatsnaam die me bekend voor komt, Pegões. ‘Daar heb ik eens wijn van gehad via een Nederlandse importeur’, zeg ik tegen Esther. Het was een licht mousserend wijntje, fruitig, makkelijk en bovendien zeer betaalbaar. Goh, het kan goed tien jaar geleden zijn dat ik die gedronken heb. Met de nodige nieuwsgierigheid nemen we de afslag en als we de plaatselijke wijncoöperatie gevonden hebben zien we dat die ook een winkel heeft. Precies de wijn van tien jaar geleden is daar te verkrijgen. We tikken maar gelijk 18 flessen op de kop, van verschillende soorten. Tegen dergelijke spotprijzen gaan we het écht niet meer vinden. Aan de kassa rekenen we namelijk 31,- af. Nu maar hopen dat het ook te zuipen is en ook dat is tot op heden nog het geval!

Met de behoefte aan rust en ruimte om o.a. ook dit verhaal te schrijven, verblijven we nu op een camping in het Zuiden van Portugal. In de zon, korte broek en met de laptop op de schoot heb ik zojuist lekker zitten typen. Ja, ik voel, het échte loslaten van ‘het oude’ is voorzichtig begonnen en langzaamaan verwelkomen we ‘het nu’…